Амьдрал хаана байгааг олж харсангүй

Жаргаж байхдаа л жаргал байхгүйг мэдэрсэн
Зовж суухдаа бас зовлон үгүйг ойлгосон
Амьдарлд дунд бороонд норох шиг зогсоод
Амьдрал хаана байгааг олж харсангүй
Өнөөдрөөс маргааш руу намайг
Юу хөтөлдгийг
Үг нэрж суухдаа
Хаанаас ирснийг анзаараагүй ч
Тэр үгс ирсэн зүгт
Тэнэсэн сүнс минь харихаар одно

Үдшийн сар шиг хэвээрэй л байг

Чамд хэлж чадахгүй нь ээ
Гэхдээ чив чимээгүйд аяархан шивнэе
Санадаг шүү хэв хэвээрээ
Сартай үдэш мөрөөддөг шүү
Яг л янзаараа
Зүүднээс минь чи өөрөө буцахгүй болохоор
Зүрхнээсээ би гээж л чадахгүй нь ээ
Тэр хэдхэн мөрийг
Хатуу болоод харанхуй дунд
Хайр болоод гэрэл байг
Харамсаагүй үдсэн цаг мөчүүд дунд
Үдшийн сар шиг хэвээрээ л байг

Гомдох уучлах хоёрын голд зогсоход

Цас, бороо, навчны чимээнд
Сүнсээ уячхаад
Цагаан харын өнгийг таашааж
Хаан шиг суухад
Амьдралд сэтгэл ханаж хоосон санагдахад
Авчихмаар нь ганцхан
Чи л байх юм даа

Яалтай вэ ?

Үнэн худлын араас инээмсэглэж үдээд
Үзэн ядсан хэн нэгнийг
Зүтгэн байж хайрлаж, мартаад
Гомдох уучлахын дунд зогсоход
Голоос мэлтгэнэх нулимс
Бидний л дундаас байхым даа
Энэ төгс бус хайрыг

Яамаар ?

Аль модны мөчирт би
Навч болгоод орхихсон бэ?

Аль модны мөчрөөс
Навч болгоод хийсгэхсэн бэ?

Зуурхан борооны үнэр

Нүдээ аниад зөөлөн инээмсэглээд
Нүцгэн бие дээр минь бүлээн дуслууд урсахыг төсөөлөөд л
Гэзгийг дагасан ус цамцны чинь энгэрийг норгоод
Гэгэлзэнхэн эрхэлмээр л .. .

Зун харьж цас ирж байхад
Зуурхан борооны үнэрийг би
Ямар их үгүйлнэ вэ?

Яаж л байна даа энэ цаг хугацаа

Сарны наадтаа хөвөх үүлсээс
Шүлгийн мөр цас шиг хаялахад
Шатах шиг гэсэх шиг
Зогсох шиг цохилох шиг
Яаж л байна даа энэ зүрх
Яаж л байна даа энэ цаг хугацаа

Гэрэлтсэн мөрс модны мөчир дээр буухад
Гэрээ санасан хүн би
Оддын зүгт мөрөөднө

(*************
***************
***********
мөрүүд байгаа ...)

Мэдэхгүй ээ
Амьдрал гэдэг
Юу болохыг мартана