Хайр сэтгэл
Хайрламаар хүн
Хайрлуулах хүсэл
Хайр горьдсон харц
Хайр сэтгэл
Азтай тохиол
Хувь заяа
Хувь заяаны тоглоом
Үл анзаарагдах
Хайр сэтгэл
Амлалт, хүлээлт
Азгүйдэл, буруу үг (санаа нь зөв)
Эрэхлэж туниад
Тоглоом үл даах
Хайр сэтгэл
Учрах бас холдох
Үл мартагдах
Мартахын хүсэл
Үнэн ч биш амрагууд
Хайр сэтгэл
Зураг нь шүлэгт үлдэх
Аялгуу нь шүлэгтэй уянгалах
Харц харцнаас хальсан
Халуун урсгал
Хайр сэтгэл
Догдлол, нулимс
Итгэл, ирээдүйн тухай
Андуурал авцаа өгцөө хайрын
Харамлахын харанхуй
Хайр сэтгэл
Гал дурлал
Газраас тасрах
Уярал, хүсэмжлэл
Угтаа энэ бүхэнд тэссэн
Хайр сэтгэл
Хайр сэтгэл мандтугай
Нэг өглөө сэрээд л би
Бүхний учрыг таньчихсан
Нэг их ухаантай гуниг татсан харцтай
Надад үзээгүй амт орчлонд үгүй мэт
Намуухан ойн гүнд бөвтнөх шар шувуу шиг гөлийгөөд
Орон дээрээ хөнжлөө нөмрөөд
Олон олон бодлын олсонд орооцолдон суудаг
Дараа өглөө дөнгөж эхэлтэл
Далавч живэр хаа сайгүй ургаж
Нарны туяагаар гунигаан угааж
Оготор банзлаа өмсөөд
Орцонд болзмоор санагдаж
Дурлаад хаягдмаар
Хашгачмаар, дуугүйхэн уйлмаар
Шүлгийн дэвтрээ шатааж орхиод
Шөнө элчинд нь дулаацмаар болдог
Өглөө бүр би үхмээр л болдог дандаа
Гэвч тэвчилгүй
Үдэш бүр харин өглөөг үзмээр санагддаг дандаа
Бороотой харцанд чинь
Шүхэргүй нэвт норж
Галтай үгэнд чинь
Бардамнал минь шатаж
Хавартай амьсгаанд тань
Цээжний цэцэгс нүдэлж
Хаа холын сургаар чинь
Өвдсөн сэтгэл эдгэж
Хавар болж байна уу?
Бороо орж байна уу?
Цэцэг ургаж байна уу?
Хаа нэгтэйгээсээ би шатаж байна уу?
Хаахна байна сэтгэл минь
Надад байна уу? Танд байна уу?
Утгагүйн хажууд
Ухаантай байх гэж
Тэнэглэж зовоход
Уйтай амьдралд
Хүн шиг амьдрах гэж
Гуниж явахад
Няслаж шоглодог
Ухаарч тайвширдаг
Амьдралыг тоглоомонд
Алдаж үсрэхэд
Аль ч байсан адилхан шүү дээ гэх
Ганцхан бодлоор өөрийгөө зогооход
Хоолойд зангирсан нулимсанд
Хөнгөн уйгаа дайхад
Яах гэж амьд яваагийнхаа
Утгыг хайх
Богинохон чөлөө
Надад олдоно
Тоос дарсан навчсыг
Алтан өнгөөр будаж дөнгөдөг
Гэрэлт гуниг үгүйсэн бол
Намрын шид хаанаа л билээ
Тоглоом даагаагүй насний
Тогтоо нь үгүй хайрыг
Торгоож дөнгөдөг
Гэрэлт онгод үгүйсэн бол
Шүлгийн шид юундаа л билээ
Зүрхний догдлол хайрын үнэрээр
Аргамж алдран одохуй
Зүүсгэл өмсгөл, ухаан сэлтийг алгасан
Дурлалын тал уруу яаран, нүцгэн ирэхүй
Намайг л хүлээсэн, өвчин мэт өдрүүд
Зүүднээ умбах мэт урсахуй
Намрын навч хорвоод ургадгийг
Тэрхэнд мартдагтаа гунихын амьсгал үгүй
Эдгэх мэтээр тэр өдрүүдтэй, амраг холдон одохуй
Эмгэнэл илэрхийлэх гэж ухаан
Хар өмсгөлтэйгээр шөнө мэт ирэхүй
Сар үгүйд, уйтгар урган
Хагацлын талд өвс мэт бөхөлзөхүй
Халуун дуслуудаас нэгэн чимээ сонсогдомуй
Тэр ухаарлын анир ахуй
Тэр ганцаардлын анир ахуй
Бодол болоод суухад минь
Бороо зүсэрнэ дээ
Борхон толгодын энгэрээс
Цайраад эргэнэ дээ
Аян холын чи минь норсоор ирнэ дээ
Амраг наран тэгэхэд
Бороон дуслаас ургана даа
Хөвсөргөн сэтгэлийн дуульхан гунигаа
Хэрхэн дуулъя даа
Хүүд тань алдсан сэтгэлээ
Саранд хэрхэн хэлье дээ
Гэрэл дор нь гэглзээд ч
Үзэгдэхгүй тунгалаг гунигаа
Гэрэлт туяанд чинь ургадаг
Цэцгийн үр болгоод
Шөнийн тэнгэрт шигтгэе дээ
